Μια ματιά από «μέσα»...

Κανονικά δεν πρέπει να παραπονιέμαι, ίσως γιατί κι εγώ έχω βρεθεί στη θέση του/της κατήγορου για κάποιες δημόσιες υπηρεσίες. Είναι εκείνες οι στιγμές που κατηγορώ όποιον/α βλέπω μπροστά μου πιστεύοντας πως είναι ο/η μόνος/η υπεύθυνος/η για την κατάσταση που αντιλαμβάνομαι, ξεχνώντας το υπόλοιπο πλαίσιο. Είναι η εύκολη λύση, η παραμονή στην «πρώτη ανάγνωση»... Γιατί να συμβαίνει κάτι διαφορετικό από άλλα άτομα για τον Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλοννήσου Βόρειων Σποράδων; Επειδή βρίσκομαι εδώ για την πρακτική μου άσκηση και ζω τα πράγματα από «μέσα»;

Αρχικά, θα ήθελα να κάνω γνωστό σε όσες/όσους διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ότι ο συγκεκριμένος φορέας δεν αποτελεί Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) αλλά υπάγεται στο Υπουργείο Περιβάλλοντος. Αυτό σημαίνει ότι τα χρήματα που χρειάζεται για κάθε ερευνητικό project, για υλικά, εξοπλισμό τα παίρνει από τα πράσινα ταμεία – αυτά στα οποία καταβάλλονται τα πρόστιμα που επιβάλλονται για περιβαλλοντικές παραβάσεις. Δεν πουλάμε αναμνηστικά όπως κάνουν οι ΜΚΟ και δεν μπορούμε να αναπτύξουμε δράσεις για άλλου τύπου χρηματοδοτήσεις, για παράδειγμα την υιοθεσία (ολική ή μερική) μιας φώκιας. Είναι λιγάκι δύσκολο βέβαια το τελευταίο, καθώς στο θαλάσσιο πάρκο τα ζώα δε ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας και δεν αποτελούν τουριστική ατραξιόν, ώστε να ελέγχεται πλήρως η ζωή τους. Φαίνεται, όμως, πως δεν είναι ακριβώς αποδεκτή μια κατάσταση που φροντίζει την υπεράσπιση των συνθηκών του φυσικού περιβάλλοντος ώστε να διασφαλιστεί η άγρια ζωή από έναν φορέα που πρέπει να εμπιστευτούμε και να στηρίξουμε. Ο Φορέας Διαχείρισης του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλόννησου, δεν σκοπεύει να περιορίσει – να φυλακίσει – άγρια ζώα αλλά να εξασφαλίσει τις συνθήκες που χρειάζονται για να συνεχίσουν να ζουν. Πιστεύω πως πρέπει να προσεγγίσουμε διαφορετικά το κομμάτι της ενημέρωσης ώστε να κερδίσουμε και το ενδιαφέρον των επισκεπτών και το στοίχημα της αντικειμενικής ενημέρωσης.

Είμαι φοβερά ενοχλημένη και δυσαρεστημένη με τη στάση των ανθρώπων στο θέμα περιβάλλον. Οι περισσότεροι απλά παίρνουν μέρος από τον καναπέ του σπιτιού τους με ό,τι έχουν μάθει από το Μ.Μ.Ε. και με ό,τι πιστεύουν ότι είναι σωστό. Μια θεώρηση «a la carte» που απηχεί τις μεταμοντέρνες αντιλήψεις που φαίνεται να αναπτύσσονται και στο κομμάτι αυτό. Οι «τοπικές διηγήσεις» του Lyotard (Ζαν Φρανσουά Λυοτάρ (2008). Η μεταμοντέρνα κατάσταση. Αθήνα: Εκδ Γνώση) που απηχούν τις αντιλήψεις κάθε ατόμου και που τις σεβόμαστε – σεβόμενοι την υπόσταση του κάθε προσώπου – (ό,τι άλλωστε συμβαίνει και με τις δικές μου γραφές σε αυτήν τη γωνιά του διαδικτύου), υποβάλλει απόλυτη ενεργοποίηση φορέων, δομών και ατόμων, ώστε η ενημέρωση του κοινού να είναι έγκυρη και απόλυτη ώστε να διαμορφώνεται η κοινή γνώμη στην επιθυμητή κατεύθυνση. Μια προβολή βίντεο με το έργο του Φορέα, φωτογραφίες, η διήγηση της ιστορίας μιας φώκιας, απόψεις και εκτιμήσεις επιστημόνων για την αξία της διατήρησης της άγριας ζωής και ειδικότερα του βιότοπου της φώκιας και, το κυριότερο, κατά την άποψή μου, ενημέρωση προσαρμοσμένη στις μικρές ηλικίες, στα παιδιά, ώστε να κερδίσουμε το μέλλον.

Τώρα, λοιπόν, που τα βλέπω από «μέσα», βλέπω την ανάγκη να υπάρχουν «ενεργοί πολίτες» που δεν επηρεάζονται από την προβολή και τη διαφήμιση αλλά που αναζητούν την αλήθεια.

Καλή σας ημέρα ,

Δανάη